Na Karkonoską z ekipą

Sobota, 18 lipca 2015 · dodano: 20.07.2015 | Komentarze 2

Pomysł na tę wycieczkę chodził mi po głowie już od niemal roku, czyli od czasu jak pierwszy raz wjechałem na przełęcz bez podpychania (pierwsza próba miała miejsce dawno, dawno temu - w 2008 roku). No i po pewnym czasie udało się namówić ekipę, która z początkowego składu 6 osobowego skurczyła się do 4 osób - czyli tak akurat na 1 samochód.
Wyjechaliśmy ze Swarzędza skoro świt - czyli tuż przed 5 rano, dzięki temu już chwilę po 9 siedzieliśmy na rowerach i pędziliśmy w dół ze Szklarskiej w kierunku Piechowic.
Początek jak zwykle leciutko - średnia 39 bez pedałowania. A potem spokojnie pod Chojnikiem jedziemy sobie na Podgórzyn. W samym Podgórzynie z naprzeciwka nadjeżdża Zbychu, który na przełęcz wybrał się już wcześnie rano - fajnie tak spotkać znajomego 300 km od domu. No ale przełęcz przyciąga śmiałków. W każdym razie to co już było za Zbychem, było wciąż przed nami. Początek oczywiście łagodny, ale z każdym kilometrem wystromienie rośnie, aż w końcu dojeżdżamy do rozjazdu na Borowice i przed nami już tylko na wpół legendarny, owiany ponurą sławą najtrudniejszego podjazdu czterokilometrowy kawałek zrytego asfaltu. Litościwie nie mówię chłopakom że przed nimi najdłuższe kilometry w życiu :). I ruszamy każdy swoim tempem. Sam mam obawy czy wytrzymam na tych najbardziej stromych fragmentach - mało w tym roku ćwiczyłem podjazdów, za mało myślę sobie. Ale jakoś idzie - po kolei wyprzedzam chłopaków i jeszcze jakiegoś gościa na góralu, i po jakichś 15-18 minutach wjeżdżam na ostatni ponad 20% fragment. Tu jak zwykle zmęczenie zaczyna dawać się we znaki, no i rozpoczyna się walka z własną głową, bo nogi jakoś kręcą, płuca jakoś działają choć trochę charczę nie ma co :). Budzi się niegodna myśl - aaa zejdę i tak chłopaków wyprzedziłem nie zobaczą że pcham to tylko kawałek, ale odganiam te myśli jak natrętną muchę i przepycham korbę dalej. Powoli pojawiają się przed przednim kołem cyferki namalowane na asfalcie oznaczające metry do celu - jest ich niewiele 400, 300 ale wartości zmniejszają się niezwykle powoli, po drodze mijam żarcik informujący mnie że jeszcze 1000, ale to żart powtórzony więc tym bardziej nieśmieszny więc tylko splunąłem na te "tysiąc" i pomieliłem dalej :)
Na szczycie zameldowałem się w lepszej formie jak w zeszłym roku, choć jechałem całe 2 minuty dłużej. Ale i tak na drugiego z naszej paczki czekałem 7 minut.

....i już STOP...

a za jakiś czas dojeżdża reszta.




Po krótkim odpoczynku zjeżdżamy w dół do Szpindlerowego Młyna, a tam szukanie bloków szosowych w miejscowych sklepach, bo Rafał próbował czy da się chodzić w butach z blokami pod górkę, da się, ale bloki tego nie wytrzymują :). Bloków w trzech sklepach nie było, no cóż zjechaliśmy dalej do Vrchlabi i trasą mi znaną na Benecko, i Dolne Stepanice. A potem lekko pod górkę i w Vitkovicach narada pod sklepem U Buraka, - decydujemy nie zdobywać Zlataka tylko jechać od razu na Rokitnicę i Harrachov - przed Rokitnicą czeka nas jeszcze jedne premia górska.

Jedna z premii górskich
A potem od Harrachova długi ale dość lekki podjazd, niestety w Słońcu, a tego dnia był ciepło. I tak jadę i jadę i myślę jak tu się napić piwa i nie mieć ewentualnych kłopotów, no i mam! przecież Czesi wszędzie mają piwo nealko - i takim właśnie się raczymy na granicy. Smakowało prawie jak zwykłe :). A potem już teoretycznie łatwizna - zjazd do Szklarskiej, ponoć niemal skończył się niezłą kraksą bo Marcinowi wyskoczyła sarna tuż przed rower, no a potem już był wieczór, a to już nie temat na bikestatsa :).