Na wiadukty...

Sobota, 29 sierpnia 2015 · dodano: 29.08.2015 | Komentarze 0

...i ogólny pocisk.
Pokaż trasę GPS

Singiel Zajęcznik

Niedziela, 9 sierpnia 2015 · dodano: 10.08.2015 | Komentarze 1

Na singiel pojechałem z zamiarem zrobienia krótkiego treningu interwałowego, a przy okazji oczywiście zrobienia rekordu na Stravie :)
Ja ogólnie jestem słaby w takich dyscyplinach które wymagają miliona przyspieszeń, nie idzie mi specjalnie w XC czy przełaju. Ale jak to mówią trzeba trenować to co wychodzi najsłabiej. Tak więc końcowy rezultat - miejsce 18 na 257 sklasyfikowanych wziąłbym w ciemno na każdych zawodach i to nie tylko XC. A najbardziej zdziwiłem się rezultatem z podjazdu szutrowo-asfaltowego łączącego 2 odcinki singletracka - zająłem 6 miejsce na 427 :). A wydawało mi się, ze ciężko mi idzie ten podjazd. Całość Zajęcznika zaję mi jakieś 43 minuty. Resztę czasu pokręciłem się u podnóża Stogu Izerskiego, wjeżdżając min. kawałek "Katorgi", całej nie robię - przyjdzie na nią czas w piątek na 2. etapie Bike Adventure :).
Pokaż trasę GPS

Na Zlatak

Piątek, 7 sierpnia 2015 · dodano: 08.08.2015 | Komentarze 2

Ponieważ podczas ostatniej wyrypy w Karkonosze moi współpartnerzy zrezygnowali z podjazdu na Zlatak, to odczuwałem pewien niedosyt i postanowiłem zaliczyć i ten podjazd. Wybrałem piątek, bo to prawie tydzień do startu etapówki więc powinienem się zregenerować. Niestety trafił mi się jeden z najgorętszych dni w roku, no ale plan jest planem i trzeba go realizować :). Tyle, że postanowiłem raczej jechać tempem wycieczkowym.
Zacząłem wyprawę od Nowego Mesta pod Smrkem, które nie ma nic do zaoferowania z punktu widzenia turystycznego, a potem wciąż w dół do Lazni Libwerda, tam za wiele nie pooglądałem, choć chyba warto.

Lazne Libwerda - zdjęcie za Wikipedią
I wciąż w dół aż do Hejnic. Tam krótki rzut oka na miejscowy kościół Nawiedzenia Maryi Panny i jazda dalej.

Kostel Navštívení Panny Marie (někdy nazývaný též Sličná madona)
Jazda, a właściwie podjazd jakieś 500m w pionie na 10 km, nawet nienajgorszy ten podjazd, biorąc pod uwagę, że temperatura gdzieś w jego połowie spadła do 26 st. i był to jedyny raz tego dnia, kiedy było poniżej 30.
A potem bardzo przyjemny zjazd do zalewu Souš na Izerze. Ten zalew wygląda dziwnie - ponieważ jest rezerwuarem wody pitnej, to jest całkiem opłotowany i absolutnie pusty, żadnych plaż, hacjend obok, nic, a kusi zwłaszcza w taką pogodę, żeby się w nim wykąpać :).

Zalew z moim palcem
Jeszcze mały podjazd i już jestem koło Harrahova, dalej już dobrze znaną drogą wzdłuż Izery do Rokytnice nad Izerą i znów podjazd, a potem zjazd do Vitkovic. No i zaczyna się clou programu czyli podjazd za Zlatak. Od Vitkovic to jakieś 800m w pionie na 13km, cały podjazd zaczyna się niżej w Dolnych Štěpanicach i wtedy ma prawie 1000m na 20 km. No ale odcinek Dolní Štěpanice - Vitkovice zrobiłem ostatnio, zresztą jest bardzo łatwy więc nie było sensu zjeżdżać w dół po to tylko, żeby zrobić tę metrów w pionie.
Sam podjazd to tego dnia katorga - upał daje się we znaki, a do tego od Dolnych do Górnych Miseczek trwa remont nawierzchni jezdni, co przy podjeździe może nie jest bardzo kłopotliwe, ale odbierze radość ze zjazdu. W Górnych Miseczkach robię przerwę na popas - jak zdejmuję czapkę spod kasku to mogę ją wyżymać - jest taka mokra. No i następuje atak szczytowy - to już wysokość ponad 1000 m więc drzew za wiele nie ma, nie ma więc i cienia. To w połączeniu z niską prędkością powoduje że termometr w liczniku nagrzewa się do 42 stopni i to wszystko na niemal 1400 metrach nad poziomem morza :). Przypuszczam że podobną temperaturę ma i mój kask i głowa pod nim :). Ale ja w miarę dobrze znoszę temperatury, trzeba tylko pić i pić.
W każdym razie jestem na szczycie po 27 minutach i 37 sekundach bijąc Artura Kaczmarka o równe 2 minuty :) Ale nie patrzyłem na zegarek, po prostu wjeżdżałem - i to dość spokojnie, bo cały czas miałem w pamięci gościa który w tym roku padł z hipotermii na Gwieździe Mazurskiej. Za to na szczycie w odróżnieniu od zeszłego roku, kiedy co prawda było chłodno (12 stopni) ale za to było widać tylko chmurę od środka, nagradzają mnie piękne widoki na Karkonosze.

Tu byłam - Lorella

Panorama Karkonoszy ze Zlataka

Przełęcz Karkonoska

Zlaté návrší
No i zostaje zjechać - najpierw fajnie do Hornych Miseczek, potem niestety wspomniany remont - sfrezowana nawierzchnia i żwir - psuje nieco zabawę. I znów jestem w Vitkovicach, i podjazd i zjazd do Rokitnicy. I wreszcie ostatni długi podjazd na przełęcz Jakuszycką, tam znowu termometr wskazuje powyżej 40 stopni, robię więc przerwę na granicy na piwo nealkoholicke :) oj jakie ono smaczne.
I jazda w dół do Szklarskiej i znowu krótki ale ciężki podjazd (zwłaszcza jak się ma ponad 100 km nogach) do Zakrętu Śmierci. A potem telefon do Asi i umawiamy się w knajpie w Świeradowie na obiad. A mnie już czeka tylko przyjemny zjazd do Świeradowa. A w Świeradowie wreszcie zimne piwko nie żadne tam nealko tylko normalne z beczki, takie piwo naprawdę smakuje. Szczerze polecam. I to już koniec mojej najbardziej epickiej jak do tej pory wyrypy w górach, bo owszem zdarzyło mi się przejechać 150 km w górach ale nie samotnie, a to jednak jest różnica.
Pokaż trasę GPS

Gdzieś do lasu

Niedziela, 28 grudnia 2014 · dodano: 28.12.2014 | Komentarze 5

Ostatnio było tak... w jeden dzień w samotności, w kolejny grupowo, więc na trzeci dzień przyszedł czas na standard czyli w parze :)
W parze tym razem z Sebą - postanowiliśmy pojechać jakoś inaczej - mój plan był taki żeby jechać generalnie wzdłuż niebieskiego szlaku, który prowadzi od jezior babskich w kierunku na Gułtowy i Giecz, a potem przez Neklę w kierunku na Wrześnię, plan był taki żeby odbić wcześniej na Czerniejewo i wrócić do dom. Życie jednak zweryfikowało plany - po pierwsze oznakowanie szlaków pozostawia wiele do życzenia, po drugie nie chciało mi się co chwila wyjmować mapy, a tym bardziej sciągać rękawiczek więc poszliśmy na spontan. Ogólnie początek był po terenach w których się mniej więcej orientowaliśmy - Nekielka, Nekla, Barczyzna. W Barczyźnie zrobiliśmy postój na sik, banana i rozejrzenie się, co dalej.

Hawaje

Banan, banan gdzie jest ten banan
Wg mapy która była  na tablicy było prosto, ale coś nam się zapomniało, pomieszało i w efekcie dotarliśmy do brzegu rzeki (którą potem na mapie zidentyfikowałem jako Wrześnicę) - niestety nie było tam mostu, a tylko cztery belki. Z Sebą uznaliśmy że może nasze ochraniacze by przetrwały test namaczania, ale reszta naszych ubrań już niekoniecznie - a mogło się zdarzyć, że na tych  śliskich belkach taki test przeprowadzilibyśmy całkiem mimowolnie. Zatem nie było wyjścia - trzeba było zawracać. Okazało się, że wcześniejsza dróżka, która mnie kusiła była jednak bardziej prawidłowa - wniosek, jednak trzeba iść za instyktem - bo kończyła się regularnym mostkiem. Niestety nie była to dróżka idealna (co się okazało później na mapie), bo wywiodła nas na drogę Września-Czerniejewo, a nie jak planowaliśmy Nekla-Czerniejewo. Seba wobec tego zarządził wjazd do lasu - i to był dobry pomysł bo znalazł po chwili ognisko pozostawione przez drwali. Spędziliśmy przy tym ognisku dobre pół godziny grzejąc zmarznięte członki i rozprawiając o tym że jednak na Syberii jest bardziej przejebane :).
Jak z bólem serca ruszyliśmy dalej to okazało się że dotarliśmy do tego samego mostku nad Wrześnicą co przedtem. Krótki rekonesans na mapie i męska decyzja - jedziemy asfaltem, żeby nie błądzić po lesie. Kierunek - Czerniejewo. Jedziemy - tempo skoczyło nieco - bo jednak co gładki asfalt to asfalt. Mijam nieznane mi wiochy... i widzę tablicę "Czerniejewo i jakaś liczba", z daleka wydawało mi się że ta liczba to 7, choć rozum podpowiadał, że to niemożliwe, no i jak się zbliżyłem to okazało się że to jednak "2" - uffff. W Czerniejewie znów skręt w kierunku lasu. Jak zobaczyłem węzeł szlaków  nad jeziorami Babskimi to szczerze mówiąc było to widok miły moim oczom niemal tak jak... (no dobra na wszelki wypadek nie będę się zapędzał ;) ). Zaproponowałem nawet Sebie kąpiel, jednak on stwierdził że ponieważ temperatura znów spadła poniżej -7 to jednak odpuścimy :).
Droga od jeziora Baba jest mi doskonale znana, a więc krótka - bo znam tam każdy zakręt i tak dojechaliśmy do Zbierkowa, gdzie nie zatrzymując się powiedzieliśmy sobie krótkie cześć i pojechaliśmy do domu. 
ps. Takie wycieczki pomimo, że ekstremalne i w sumie mało przyjemne to mają w sobie to "coś", co powoduje że mimo trudności mile się je potem wspomina. Wniosek - nie wszystko co łatwe i przyjemne jest fajne. Czasem sobie trzeba zadać trudu, aby poczuć, że się żyje. I ot co!!!!! W związku z tym - Seba - dzięki za dzisiejszy trip, który zaliczam do rzadkiej kategorii "napalm".
Pokaż trasę GPS

Pocisk na Osową

Niedziela, 7 września 2014 · dodano: 07.09.2014 | Komentarze 3

Z Maciejem poranny trip w okolice naszego wzniesionka morenowego które z braku laku laku robi za Col du Galiber, Mont Ventoux, Alpe d'Huez, Passo diMortirolo oraz przełęcz Okraj, Karkonoską i Gliczarów. No ale gdzieś tę siłę ćwiczyć trzeba.
Zaczęło się dość niewinnie, spokojne rozruszanie nóżki. Ogień poszedł od Kleszczewa - po zjeździe z ronda Maciej przyjął pozycję "on the drops" i zaczął deptać jak wiejska baba kapustę w beczce. Szczerze mówiąc z rzadka wychodziłem na zmianę. Nawet mój atak na premię górską na wiadukt w Nagradowicach dzielnie odparł.  I choć zdobyłem na odcinku Kleszczewo-Nagradowice KOMa to nie mi on się należał, a Maciejowi. Nie dostał go tylko dlatego, że ma telefon do dupy :).
Z tego deptania średnia z Kleszczewa do Mosiny wyszła na poziomie 37km/h a z domu powyżej 34km/h. Nieźle.
Potem przyszedł czas na podjazdy. O biciu Rodmanowych rekordów nie było mowy. Ale na zjazdach można było pocisnąc - na zjeździe z Pożegowskiej zająłem 4 miejsce po trzech ex-aeqo pierwszych zjazdowcach tracąc do nich jedynie 2s. Maciej został królem gór na zjeździe ze Spacerowej, ale to może dlatego że mi się nie chciało dojeżdżać do bramy przy ujęciu wody ;).
No w każdym razie powjeżdżaliśmy i pozjeżdżaliśmy trenując przy okazji pozycję aero i trzeba było wracać. Po drodze krótki postój w miejscowym sklepie na lodzika i colę (ech te kolarskie przyjemności :) ) i rura z powrotem, tym razem przez Daszewice i Koninko. Powrót nie był już tak szybki jak dojazd, no bo i noga trochę piekła, i wiatr z lekka niekorzystny był. No i musieliśmy mijać pielgrzymki do Matki Boskiej Tuleckiej przez co i ten kultowy segment, stworzony zapewne przez Rodmana musiałem znowu wjechać na lajciku. No i tak już we względnym spokoju doturlaliśmy się do mety, czyli do domu.
Dobry mocny trening który jak nic musi wejść w nogę, no bo w co innego miałby wejść ;)
Pokaż trasę GPS

Przepalenie po Warszawie

Czwartek, 14 sierpnia 2014 · dodano: 14.08.2014 | Komentarze 1

Po przyjeździe ze stolicy szybki myk na rower - start około 21, więc już na halogenie. No i jazda na odcinek treningowo-testowy. Cel - pobicie 2 miejsca na stravie na tym oto odcinku:
Pokaż trasę GPSOstatnio z sąsiadem do 2. miejsca zabrakło nam 10 sekund.
Dziś samotnie więc jazda na ful od początku. Rekord jest jeszcze do wyśrubowania, bo końcówkę przejechałem dość spokojnie, no ale żeby przebić AVG=46km/h to musiałbym mieć czasówkę.

Przełęcz Karkonoska i Zlate Navrsi

Piątek, 1 sierpnia 2014 · dodano: 03.08.2014 | Komentarze 5

No i w przedostatni dzień pobytu w Izerach przyszedł czas na wisienkę na torcie, a właściwie na wielką wiśnię... ostatni raz przełęcz Karkonoską próbowałem zdobyć w 2008 roku... wyglądało to wówczas tak:



Czyli tragicznie :) Miałem więc z ową przełęczą zadawnione porachunki. Tym razem wybrałem się na nią z przygotowanym specjalnie sprzętem czyli szosą wyposażoną w kompaktową korbę i kasetę 13/29. Nie mogło się nie udać.
Wyprawę rozpocząłem na zakręcie śmierci przed Szklarską Porębą. Stąd droga do Podgórzyna wiodła konsekwentnie w dół. Dzięki temu mogłem sobie spokojnie rozkręcać nóżkę i w Podgórzynie nie będąc nawet spoconym miałem średnią 36km/h. No ale skończyły się przyjemności zaczęła się walka - najpierw pierwsze kilometry z Podgórzyna do Przesieki upłynęły na spokojnym, łagodnym podjeździe. W Przesiece oczywiście fotka pod tramwajem.

I dalej pod górę. Za zabudowaniami zaczął się konkret. Ale nie było źle. Przed ostatnim atakiem za szlabanem zrobiłem sobie krótką przerwę i zjechałem kawałek w kierunku Borowic. Po czym się zaczęło właściwe zdobywanie przełęczy. Zaraz za szlabanem jest konkretna sztajfa, ale poszła w miarę gładko, bo wiedziałem że będzie niedługo lekkie wypłaszczenie, czyli podjazd o nachyleniu najwyżej 8% :). Tam zacząłem mijać idące pod górę wycieczki kolonijne. No cóż trzeba było trzymać fason więc lekko przyspieszyłem i nawet zredukowałem biegi :). A potem była kolejna sztajfa... i te napisy: "1000m" i długo długo długo nic, w końcu napis "350m", do kolejnego napisu "300" było baaaardzo baaaardzo daleko, a tam jeszcze jakiś żartowniś napisał 1000, ale je przekreślił, jakoś mnie ten dowcip nie rozśmieszył. Te ostatnie 300 metrów to była już walka ze swoją słabą wolą, która mówiła "eeee tylko 300m jak zejdziesz to tak jakbyś wjechał", a silna wola mówiła "jak zejdziesz to się poddasz i będziesz wiedział że przegrałeś". Silna wola wygrała!! Wjechałem i nawet kasku nie zdjąłem, zresztą było dość chłodno, bo przed granicą 1000 mnpm wjechałem w chmurę, cóż może to zepsuło widoki ale przyjemny był ten chłodzik na rozgrzane mięśnie. Odcinek 3,4 km od szlabanu do szlabanu pokonałem w 22:40 uzyskując średnią 8,9 km/h, dla porównania Łukasz Rakoczy wjeżdżał to w 20:21. Więc w sumie nieźle. Ale na górze jak pomyślałem, że miałbym to jeszcze raz wjeżdżać to stwierdziłem że chyba jestem głupi.
'
Lorella na szczycie

I moja sweet focia :)
Na przełęczy nie zabawiłem za długo, bo przyjemny chłodek w czasie podjazdu zmienił się nieprzyjemny chłod, zwłaszcza że byłem ubrany tylko w mokrą koszulkę. Wolałem marznąć jadąc w dół do Szpindlerowego Młyna. Zjechałem w dół aż do miejscowości Vrchlabi przed którą miał być skręt na Benecko, przynajmniej wg gazetowego opisu trasy... a tu nic. Wracam więc pod górę, opuszczam Vrchlabi - skrętu nie ma. Ale znalazłem jakąś przydrożną mapę z której wynikało że trzeba skręcić przy jakichś wyciągach. Wróciłem więc do Vrchlabi i szukam wyciągów. W końcu jakiś miejscowy się pyta czego szukam. Mówię "Benecko" - zorientował się że ja nie Czech więc mi tłumaczy tak bardziej zagranicznie w języku czesko-niemieckim że jeszcze 2km w dół a tam będzie bierhaus a potem rechts. Ja mu na to "prawo", a on mi na to "jo pravo!". Bierhausów ci w Czechach dostatek więc nie wiedziałem który ma na myśli. Ale po zapytaniu kolejnego miejscowego jakoś trafiłem. Okazało się że skręt jest tuż przed tablicą "Vrchlabi koniec" a znak że to droga na Benecko jakieś 500m dalej. Do Benecka droga wiodła znów pod górę, tym razem klasycznymi serpentynami. Za Beneckiem byłby fajny zjazd, żeby nie jakość asfaltu. Niestety kawałek za Beneckiem znów pomyliłem drogę i okazało się że prawie do Benecka wróciłem tyle że inną stroną tej samej góry. Ale potem już poszło łatwo. Zjazd do Hrabcov, skręt na Vitkovice. W Vitkovicach przerwa na uzupełnienie kalorii w sklepie "U Buraka" i dalej pd górę w kierunku Hornych Miseczek i na Zlate Navrsi. Podjazd w sumie łagodny porównując go z przełęczą, ale bardzo długi - razem około 20 km i prawie 1000m w pionie. No i nogi czuły tę przełęcz, więc jak wjechałem za Horymi Miseczkami kolejny raz w chmurę i nie widziałem dalej niż 100m do przodu to zaczęły mnie nachodzić wątpliwości czy schronisko Vrbatova Bouda istnieje... ale istniało :) i można się tam było napić herbaty, co było niezłym napojem biorąc pod uwagę że temperatura panująca na zewnątrz to było tylko 12 stopni.

Najwyższy punkt zaliczony.

Spod schroniska wiedzie droga w kierunku źródeł Łaby z której roztaczają się ponoć piękne widoki. Niestety pogoda była taka, że można było co najwyżej oglądać od środka chmurę, więc zrezygnowałem z 7km jazdy po płaskim. Wolałem zjechać w dół gdzie jest cieplej. Popędziłem więc do Hornych Miseczek, a tam zaskoczenie Asia z dziewczynami już tam była. Po prostu idealnie się zjechaliśmy w zaplanowanym miejscu. Miałem jeszcze ochotę na zjazd aż do samych Jilemnic ale Asia mi nie pozwoliła. I tak skończyłem wycieczkę tego roku w Miseczkach :) Suma podjazdów przekroczyła 3000m to chyba mój życiowy rekord, bo nawet maratony Golonki tyle nie mają.
W każdym razie chcę to powtórzyć w pełnej wersji z dojazdem do Harrachova i powrotem do Szklarskiej. Czekam na chętnych :) 
Trasa

Mój pierwszy raz...

Czwartek, 29 maja 2014 · dodano: 30.05.2014 | Komentarze 2

Choć się zarzekałem, że mnie ściganie na szosie nie interesuje, to za sprawą małżonki mojej Joanny się skusiłem na Kolarski Czwartek na Torze Poznań. Chciałem też zobaczyć jak to jest na jeździe w porównaniu z którą ustawki obornickie są jak spacer przedszkolaków trzymających się za ręce. Nie ma do ukrywać, że lekkie fefry miałem.
Moje założenia co do tego wyścigu były następujące:
1. Założenie minimalne - wytrzymać choć 3 kółka w grupie
2. Założenie maksymalne - dowieźć się w peletonie do końca
3. Zobaczyć jak to jest i czegoś się poduczyć.
Realizacja wyszła zadowalająco - odpadłem gdzieś w połowie 8 kółka, myślę że następnym razem powinno być lepiej - bo odpadłem głównie przez braki techniczne - za dużo traciłem na zakrętach, potem musiałem dokręcać, co kosztowało mnie sporo sił. Ale jestem zadowolony - bo to fajne uczucie kiedy peleton zwalnia i się czuje że spoko - można sobie popić i pojeść - a tu na budziku 36, fajnie jest lecieć grupo powyżej 40, czuć jak rower kładzie się w zakrętach. Choć nie powiem trochę nerwowo było - sporo młodziaków z Tarnovii latało po całej szerokości, jak się wyprostowywali na siodełku to przy wietrze jaki wiał ich natychmiast zatrzymywało (bo waży toto ze 40 kg) więc trzeba było być maksymalnie skoncentrowanym. Poobserwowałem sobie wyjadaczy szosowych jak Płotek albo Rodman i starałem się trzymać gdzieś w pierwszej połowie peletonu. Ucieczki mnie nie interesowały :). Troszkę zabrakło sił ale za to ostatnie 2 kółka zrobiłem z Asią starając się jej podkręcić a sobie jak najmniej zepsuć średnią - ostatecznie z wyścigu wyszła ok 38km/h wedle moich kalkulacji. Więc z jazdy w peletonie wyszło powyżej 40 km/h.
Całość jazdy uwzględnia i rozgrzewkę i rozjazd już naprawdę na luziku - na małej tarczy w wysoką kadencją. 
W sumie fajny trening wyszedł - ale dziś mięśnie na dupie mnie bolą niemożebnie - szczerze mówiąc to nie pamiętam kiedy mnie coś tak bolało po rowerze :)

Kilometraż...

Sobota, 3 maja 2014 · dodano: 03.05.2014 | Komentarze 3

..trochę na raty. Bo najpierw z Poznania, gdzie odwiozłem samochód mamie,  do Kociej na kawę do Seby. Ta droga szła najgorzej bo cały czas pod sakramencki wiatr i epy nie było. W sumie 30 pierwszych kaemów zrobiłem w 1:15 - słabo. U Seby jak wspomniałem kawka i start w dalszą drogę - moja propozycja przez cztery powiaty czyli Kostrzyn-Klony-Giecz-Nekla-Czerniejewo. Seba zaczął z wysokiego C od razu wrzucił ponad 40 dyszki i już było wiadomo, że będzie ostro. Co prawda potem na chwilę odpuścił bo musiał zagrzać silniki, ale jak ju zagrzał to nie odpuszczał i naprawdę napierał pod wiatr. Mi zostało trzymać się jak najbliżej jego koła. Miałem nadzieję że jak odbijemy na zachód w Czerniejewie wkierunku na Pobiedziska to się zrobi z wiatrem, a tu masz... może w mordę nie wiało ale i boczny wiatr dawał się we znaki. Co nie przeszkadzało oczywiście Sebie w mocnym grzaniu. Po tych 55 kilometrach miałem średnią już nieco tylko poniżej 30. A to dlatego, że  odcinek z Sebą zrobiliśmy ze średnią prawie 32. Zjechaliśmy do mnie do domu na kolejną kawę, a tu niespodzianka, Asia miała do kawki jeszcze sernik. Sebie po serniku się odechciało i miał nawet plan zjechać do domu po dziurawej ale najkrótszej drodze do domu. Ja na liczniku miałem 80 parę kaemów więc stwierdziłem, że jednak go zdopinguję i odprowadzę :)
Jeszcze Asia się z nami zabrała i pojechaliśmy na Kostrzyn przez Buszkówiec przed Kocią Seba stwierdza że ma już 70 km więc niewiele do setki i tym razem on nas odprowadzi techniczną wzdłuż S5 na Wierzyce.  Ha jak się zatrzymaliśmy przed Kocią to nawet się nam wydawało że wiatr ustał. Ale jak ruszyliśmy na północny-wschód czyli do Wierzyc to się okazało, ze jednak nie... No to Seba znowu włączył wyższy bieg i tak rześkim tempem dojechaliśmy do Gołunia. Tu Seba zrobił w tył zwrot a my z Asią dalej do domu. Asi się musiało udzielić bo ni z tego ni z owego wyszła mi z koła i dłuższy czas napierała w okolicy 35km/h. I tak dotarliśmy do domu kończąc ze wszech miar udaną wycieczkę.
Trasa:Poznań-Zalasewo-Swarzędz-Jasin-Gwiazdowo-Kostrzyn-Kocia-Iwno-Kostrzyn-Klony-Gułtowy Giecz-Nekla-Czerniejewo-Wagowo-Pobiedziska-Kostrzyn-Kocia-Wagowo-Pobiedziska

Jak to pięknie u nas jest

Sobota, 19 kwietnia 2014 · dodano: 19.04.2014 | Komentarze 4

Dziś sporo się działo jak to w dzień przygotowań do Wilekanocy - mycie okien, froterowanie podłóg, szukanie resztek kurzy w zakamarkach pokojów... dobra, dobra po załatwieniu tego co niezbędne poszliśmy na mecz rugby Ukraina-Luksemburg.
Muszę przyznać że ten sport robi wrażenie - jest sportem dla prawdziwych twardzieli co mam nadzieję dobrze prezentują poniższe zdjęcia. Poza tym jak się trochę poogląda to można łatwo zakumać o co chodzi w tym wszystkim.


Wygrał Luksemburg 27-14.
Poza tym zrobiliśmy sobie mały lansik na stadionie...

I poza nim....

A potem dalej w klimacie lansiku ruszyliśmy z Sebą i Maciejem.


Potem lansik się skończył a zaczął się ogień. W sumie trasę to wymyślałem ja na bieżąco. Ogólne założenie - jak najmniej płasko, jak najwięcej interwałów.
Trasa wiodła singlem mojego imienia, nowoodkrytymi chęchami na które Seba chce nas zaciągnąć z grabiami. Potem hopki, wąwóz, przejazd doliną Cybiny, Dębiniec gdzie chłopaki uskutecznili zjazdy po "kaskadach"
Potem kolejny raz hopki, podjazd pod Nową Górkę, chęchy, singiel i do Pobiedziajów.
Wyszło nieźle, choć ja po wczorajszym nieco słabowałem, ale trzeba robić takie przepałki to noga zacznie wreszcie lepiej kręcić.